Samo Salamon, jazz gitarist uit Slovenië (Maribor, 1978) heeft al een flink aantal albums (30) op zijn naam staan, waarvan ik er al enkele heb gerecenseerd voor Rootstime. Samo valt niet te rubriceren onder het etiket van de doorsnee jazz gitarist, hij bewandelt heel andere paden, veelal richting avant-garde, waaraan hij overigens vaak zijn eigen draai geeft. Dat was bijvoorbeeld al goed te horen in Dolphyology uit 2022 waarin hij de solo’s van Eric Dolphy omzet naar de gitaar met een uitermate knap en indrukwekkend resultaat tot gevolg zoals ik in mijn recensie beschreef. Hier is Samo Salamon te horen in een trio bezetting met hemzelf op elektrische- en akoestische gitaar en banjo, Vasil Hadzimanov op keyboard en piano en Ra Kalam Bob Moses op drums en percussie.

Er staan 9 nummers op het album die allen worden toegeschreven aan de drie musici, dus kunnen we er wel van uitgaan dat het hier grotendeels gaat om pure improvisaties. “Cream of Emotion” opent het album met donkere klanken en ritselende percussie, de banjo is hier ook te horen. Het doet denken aan de psychedelische popmuziek van weleer. Absoluut geen orthodoxe jazzklanken, nee Samo en zijn kornuiten experimenteren er lustig op los met lange klankpatronen en onverwachte soundbites die soms vervreemdend overkomen maar toch een speciaal muzikaal tapijt neerleggen zoals in “Free Dances”. De piano speelt een belangrijke rol in “Dirty Zone”, een opzwepend vehikel, samen met gitaar en drums ontstaat er een spannende muzikale race. Het is opvallend hoeveel verschillende klanken Samo weet te ontlokken aan zijn gitaren, zo horen we in “Conga” afwisselend het geluid van een klavecimbel en een tokkelende gitaar.

Het is aan de luisteraar of deze verscheidenheid aan klanken hem/haar bevalt, onder het “ouderwetse” stramien van jazz valt het niet (?) Waarom niet, jazz was en is altijd de meest vooruitstrevende vorm van muziek geweest met een kort intermezzo in de jaren ’60 met beat en soul, maar inmiddels is de popmuziek verworden tot een muzikale karikatuur waarin seks en macho’s bepalend zijn. Daarom vallen de klanken van dit trio wel degelijk onder de noemer jazz als zijnde vooruitstrevend en baanbrekend. Overigens is er voor liefhebbers van meer gebruikelijke jazz ook wel het een en ander te genieten zoals in het eerder genoemde “Dirty Zone” dat middels het opzwepende drumspel wel degelijk swingt. Voor elk wat wils dus op dit album.

Jan van Leersum